Slagroom in de boom: neen het was geen droom - thuis op de boerenbuiten: daar ga je van fluiten

A memory is what is left when something happens and does not completely unhappen - Edward de Bono

Opgelet het gaat best een lang verhaal worden met veel fotos welliswaar!

Waar ik geeindigd was na mijn vorig verhaal was nog niet het einde van de week, oh nee, die dagen daarna heb ik nog veel dingen meegemaakt. Laten we dan ook beginnen met een gezellig slagroomgevecht uit te leggen. De gelegenheid was deze keer het afscheidsfeestje van Marieke en Katrien. Vrijdagavond, want zaterdag vertrok Marieke voor haar eerste reisbestemming en Katrien, Jeroen en ik richting Citala met de familie van Doña Luz. Met ondermeer man Lupe, dochters Laura en Angelica en kleinzoon Suri.
Doña Luz ga je zeker niet vergeten als je deze blog al enkele keren gelezen hebt, en in de toekomst zal blijven lezen, dus onthoud hem nu al maar...

Terug op vrijdagavond, gezellig samen zitten, babbelen, lachen, koekjes en chips eten om dan opeens te zien dat Doña Luz en Laura, Marieke en Katrien volsmeren met slagroom. Jam jam en ik sta daar maar naar te kijken, natuurlijk te lachen, en dan te denken dat het enkel is voor Marieke en Katrien die gaan vertrekken. Oh No, misgedacht, het was ook een Bienvindos aan de nieuwtjes en mee kreeg ik ook een lading slagroom in mijn gezicht!

Uiteraard mogen enkele sfeerbeelden van dit gevecht niet ontbreken, hoewel ooit wat wazig geven ze toch een prachtig beeld weer van wat het resultaat was.

 Groepsfoto

 Uiteraard werd mama Doña Luz niet gespaard!

  Be afraid, be very afraid!

  Slagroom = best goed voor hanenkammen te maken.

 Omdat het ook best leutig was --> Laura

Balans na deze avond:

-       Gekke bekken
-       Goed gelachen
-       Lekkere hapjes
-       Goed vettig – alles en overal (kleren, haren, woonkamer, auto,...)
-       Afscheid genomen van Marieke
-       Kleren in een sopje zetten
-       Het vermoeden dat er nog meer staat te wachten voor mij en Jeroen!

Na een nachtje goed geslapen te hebben stond ik de volgende dag weer paraat voor de kindjes van Lomas en Artesanos. Wat gedaan? Kaartjes maken voor moederkesdag. Moederkesdag wordt hier standaard gevierd op 10 mei, bij ons was dit 12 mei dit jaar, dus de middenweg voor kaartjes maken is de 11de, maar in de week hadden we het spel Cluedo – wie, wat, waar, wanneer. Maar de kindjes moesten niet zoeken wie de moordenaar was, wel dat zij op moederkesdag 10/05, bloemen moesten afgeven aan de mama bij hun thuis... Een nieuwe twist voor cluedo...

 Het ‘mooie’ resultaat voor mijn mamaatje.

Na het knutselen vlug vlug naar het huis van Doña Luz om de knutselspullen af te zetten en rustig op het gemakje te vertrekken richting Citala. Achter in de limo van Doña Luz en Don Lupe:

 Limo zijnde een achterbak van een lage pickup, die welliswaar overdekt is en een matras bevat en kussens en dat is dan je ritje voor anderhalf uur met zen vier. Uiteindelijk heb je wel wat tijd om bv. wat te schrijven , maar je bent blij als je terug even kan staan en je billen van de pijn kunt verlichten.

Anderhalf uur later: aangekomen op de ranch, niet echt de ranch die je verwachte als je ranch hoort. Eerder een buitenverblijf waar familie woont op een wat afgelegenere plaats. De nog grotere familie ontmoet en ons gezellig genesteld in het mooie boerderijtje.

met geweldig veel plantjes, leuke en kleurijke ideeen en een mooi uitzicht ..  

Bomen zoals chiquita of gewoon bananenbomen, granaatappelbomen, limoenbomen, ... gewoon in de tuin:

  en als laatste deze ruines op het einde van de tuin, overgroeid en omringd met planten, het gaf me een onmiddelijk jungle book gevoel, prachtig!

In de buurt ligt een meer en aan dat meer daar...
Daar staat geen huisje, of wel maar dat doet er niet echt toe. Het is een meertje dat blijkbaar gegraven is door slaven vele jaren geleden. Hoewel ik slavernij absloluut niet goedkeur, was het wel een prachtig meertje. Prachtig uitzicht en visjes die aan de voeten komen knabbelen. Je moet er wel voor kunnen stilzitten want als je beweegt zijn ze weer even weg. Voor mij was het resultaat dat er niet zovaak visjes aan mijn voeten zaten te kriebelen. Hier hebben we deze twee dagen wel heel wat tijd doorgebracht:

   en een beetje joga bij zonsondergang... of waar de mannen bij valavond gaan vissen 

De avond is gevallen dus werd het tijd voor te eten. Lees: er staat een gigantische pot op een houtvuur waar ze zoat alles ingooien, groentjes, soja, varken... en met varken bedoel ik alles van het varken. Huid, snuit, haar, vet en vlees. Wenselijk is dan ook een gigantische lepel te hebben:

  Genoeg eten voor verschillende families voor verschillende dagen, de zondag stond er hetzelfde op het menu. Maar je hoort mij niet klagen, na een beetje proeven van het varkensvel en daarna selecteren naar echt vlees was het echt lekker. Nog een tortilla erbij, limoen erover en wat chillesaus, lekker echt lekker.

Zoals je al kon lezen waren de mannen gaan vissen naar verse vis, de vrouwen die in de meerderheid waren gingen dan gezellig naar het centrum ietsjes verderop. Goed gezelschap, mooie wandeling in het donker met grellige beestje, lekker ijsje en goede muziek op het pleintje. Maar niet te vergeten, nog steeds aangenaam warm...

Na nog wat gezellig nababbelen op het terras en nog een gevechtje met pitjes van de guamuchillis:  gaan slapen om de dag erop vroeg op te staan en naar de boerderij te gaan.

We wisten dat we er waren toen de koeien ons op de straat stonden op te wachten...

Het was als een soort kinderboerderij, maar dan ook voor volwassenen zoals je zodadelijk wel zal lezen. Kinderboerderij waar alle dieren door elkaar lopen, de koeien, geiten, honden, ganzen, paard en de varkens in een kooi apart:

en je mag er zelfs toertjes op een paard zitten ...  Als dat niet moedig is... ale die schrik heb ik wel overwonnen maar het kwam misschien ook door het beetje alcohol op nuchtere maag toestand waarin ik me bevond...

Alcohol, smorgens vroeg, dit is het volwassenen deel van de boerderij. Het recept voor pajaritas:

- Neem een tas

- Doe daar een scheut 100% alchohool in

- Chocolade

- En ga naar de man die bij de koeien zit...  wacht tot je glas vol is

- En SALUD met een snorretje

Kan lekker zijn, maar als je geen chocolademelk lust en op nuchtere maag, krijg ik zo ne beker niet helemaal op. De helft was dan voor de puppies die daarna straalbezopen tussen de koeien liepen. Ze gaan hier dan ook duidelijk anders om met hun diertjes dan dat deze dierenzorger haar haartje begeert, maar je went er wel aan.

De ochtend was nog niet gedaan. Klaar voor ontbijtje... maar eerst zelf de tortillas maken, de deeg was al klaar maar je moet er een bolletje van maken, dat tussen een machintje plaatsen en dan moet je de deeg platdrukken tot een pannenkoek. Klinkt gemakkelijk, maar je mag niet te hard duwen, niet te zacht en dan moet je die nog veilig op de bakplaat leggen. Oefening baart kunst zeggen ze... Na enkele gelukte en mislukte tortilllas heb ik het gehouden op het eten van het ontbijt, eieren, bonen en de versgebakken vis die de avond ervoor vers gevangen was. Nog het lekkerste van alles was die verse vis!

 Dat is nu eens jagen/vissen met een doel.

Ik merk dat het nu al een oneindig verhaal is, maar ik wil nog wat vertellen en dat ga ik ook doen ook...

Diezelfde ochtend zijn, ja alweer, de mannen, gaan werken. Een beetje een mannen aangelegenheid hier omdat het verschil tussen man en vrouw hier toch nog steeds groter is dan bij ons. Maar dus de mannen zijn voor zonsopgang opgestaan om pitayas te gaan plukken.

Pitayas zijn vruchten van een cactus plant/boom, hoe je het ook wilt noemen:

Gigantische cactussen dus, en zoals je weet hebben cactussen ook de neiging om stekels te hebben, zo ook hun vruchten. Het werk voor de mannen is deze vruchten van de bomen eraf te krijgen en de stekels van de vruchten te doen zodat de vrouwen ze zonder gevaar kunnen opeten!

En LEKKER dat die zijn!!  Dat heb ik nog korter kunnen houden dan ik verwacht had, de rest van de dag niet veel speciaal meer gedaan, nog eens genieten aan het meertje, van de grote pot gegeten en een fotoshoot gedaan in de tuin voor de leute, ook daarvan wil ik jullie niet geheel onthouden gewoon omdat het plezant is om belachelijke fotos te zien van anderen, dus kijk en lach:

           Neen dit was niet mijn idee, maar dat van Katrien dus moest zij er ook maar aangeloven, uiteraard vond Don Lupe het een geweldig idee dat we samen zouden poseren en hij de fotos wel zou nemen, met slappe lach en geestige fotos tot gevolg.  Na afloop hadden we wel het gevoel dat we een quinceanera-fotoshoot gedaan hadden :-), enkel dan zonder de giga jurk.

  What's in a name? That which we call a rose, by any other name would smell as sweet - William Shakespeare