Hopelijk geen zagerig verhaal ..

Ik denk dat ik dit verhaal al 3 keer ben beginnen schrijven. Steeds opnieuw ben ik gestopt omdat het een zagerig en langdradig verhaal geworden was. Hoe komt dat? Als je niet in de juiste mindset zit, lopen andere zaken ook wel eens mis.

Maar bij deze hoop ik dat het verhaal niet te zagerig zal worden...

Start off with a quote: Einstein once said, "Imagination is more important than knowledge. Knowledge is limited; imagination encircles the world."

Ik ga tov het vorige verhaal direct een week overslaan, in die week was niets nieuws gebeurt tot zondag. Op zondag waren ik en Jeroen uitgenodigd om naar een voetbal toernooi voor jongeren te gaan kijken dat georganiseerd werd in een van de colonies waar wij ook spelen. Tof een babbeltje slaan, of vooral luisteren voor mij nog, en wat rustig rondhangen. Zo gezegd zo gedaan, ernaartoe. Het was ook een voetbal toernooi, wat gepraat en geluisterd, wat heel belangrijke mannen ontmoet met een hoge functie in Tlaquepaque (=deel van municipial GDL) en daarna kijken (dacht ik) naar de medaille en beker uitreiking. Ja, daar heb ik me even in vergist, word je daar opeens naar voor geduwd en krijg je die medailles in je handen ¿WHAT? Ja, moest ik die jongens die medailles rond hun nek doen, ik wist dus niet wat zeggen he! En dus bijgevolg sta ik op zowat alle foto’s, maar daar heb ik er zelf geen van. Was wel even een verrassing van de dag... of ook niet.
Een uur later zaten we in de auto van die belangrijke mannen van Tlaquepaque op weg naar een nationaal rugby evenement waarin o.a. Jalisco speelde (blauw-geel). Jalisco stond in elke categorie wel op het podium, maar slechts de dames als champion! Deed mij denken aan Anne, die als ik me goed herinner in België ook in een rugby ploegje zit op unief, Go Anne Go! Enkele sfeerbeelden:

 Die mannen gingen best hoog!

 score!

  De meisjes van Jalisco hebben al hun matchen gewonnen, een dikke proficiat!

  If you can't grab the person, an ass will do, apparently.

   Sportief zijn is gezond.

 Some of you will get this foto, others wil never understand.

 There comes a moment when you realise your going down!

  De sponsor!

Leuk om te zien, maar blij dat ik terug thuis was want de dag begon wat langdradig te worden.

Tijd om nu te skippen naar het weekend daarop. Weer een quinceañera op het programma met de familie Loca.

Er was eens een 15-jarig Mexicaans meisje, ze groeide op niet ver hier vandaan onder het dak van haar ouders. Maar kleine meisjes blijven niet klein, ze worden jong volwassenen en dat dankzij een grandioos feest waar alle aandacht naar haar gaat. Het begint achter de schermen, de keuze van de kleuren, de jurk, de fotoshoot, de foto's zelf, de kleine pop  die haarzelf symboliseert en dezelfde jurk aanheeft als het meisje zelf . Daarna moet we helemaal alleen vooraan in dit mooie kerkje gaan zitten en is er een misviering toegewijd aan haar.

Andere mensen waaronder familie, vrienden, ouders kijken toe en zijn zo fier dat dit kleine meisje ontpopt is tot een jong volwassen persoon. Na de kerk verplaatst iedereen zich naar een minder religieuze plaats en daar kunnen de echte persoonlijkheden los komen. Een gezellige tijd, dansen, eten, muziek en daar kan natuurlijk geen alcohol ontbreken. Laat de fiesta beginnen!

Zo gezegd zo gedaan, krijg je een drankje voorgeschoteld, heel ingewikkeld uitgelegd waar ik niets van begreep om dat vervolgens te proeven en te zeggen, oh ja Bailys lekker: .

Een grote mariachi groep vergezelde ons in het begin van de avond en verwarmde de overdekte buitenplaats met hun vrolijke muziek: . Eerlijk gezegd, Tim zou jij je daar niet tussen zien staan met jou muziekinstrumentje en je uniformpje? Ik alvast wel, moehaha..  

En dan heb je nog de tafeldecoratie. Steeds verschillend afhankelijk van o.a. de smaak maar ook het geld ter beschikking van de familie. Dit was de tafeldecoratie van deze avond:  Kleine anekdote hierbij, het is traditie dat de tafeldecoratie meegenomen wordt door de gasten die aan die tafel zitten, als extra presentje en aandenken aan die avond. Dit standbeeld was gigantisch en zwaar, maar toch er staat nu zo een standbeeld bij Doña Luz thuis.

Deze avond waren Vero, haar man en haar kindjes er ook bij. Hier staat zij samen met haar mama Doña Luz en haar dochtertje op de foto.  De twee zonen van Vero zijn een van de weinige Mexicanen met eveneens blauwe ogen, wat echt een uitzondering is hier, maar zo mooi bij die kindjes.

We zijn niet zolang gebleven deze keer en maar goed ook zo bleek 10minuten later. In de auto begon het oorverdovend (achter in de overdekte laadtruck) hard te regenen. De straten stonden blank binnen de 10 minuten, de grote straat dicht bij ons huisje was een kolkende rivier, en binnen 1minuut was je gewoon doorweekt. Genoeg dus om te zeggen dat ik doorweekt was toen ik de deur van het huisje nog open moest krijgen. De dag daarop was het resultaat dat de grote weg nog steeds heel waterig was en de riolering het water niet aankon. Maar daar hebben ze hier een oplossing voor, zet het deksel open – oei, gevaarlijk voor de auto's die daarin kunnen rijden – ahja: oplossing, steek er ne stok in met een fluo zakje zodat bestuurders het kunnen zien. ¡CHECK!     

Ons weekend zat er nog niet op, op zondag hebben wij onze kerkschoentjes aangetrokken (dat zijn dezelfde als alle andere dagen hoor) om een eindje naar Emperatriz te wandelen. Hopelijk heeft de padre tijd om ons voor te stellen in de mis, jaja hoor geen probleem. Dus zoals brave persoontjes een uur in de mis te zitten, allesbehalve aandachtig te zijn want ook in het spaans is de mis oersaai, om dan te ontdekken dat de padre ons toch vergeten was. Tja volgende keer meer geluk. Maar daar liet ik het niet bij voor die zondag, toch niets gepland, dus dan maar langs onbekende wegen naar de berg van Lomas geklommen om Esperanza te gaan bezoeken, te helpen en een van die overheerlijke pannekes te proeven. Jammie, zo een notencakje! Niet waar mamie?

Zo is die zondag dan ook voorbij gevlogen om dat vervolgens op maandag ochtend een eerste daguitstapje te realiseren. Richting Teuchitlan met die handel!

  Ik heb mijn wagen volgeladen vol met ... Deze trucks zagen we onderweg naar Teuchitlan dus overal. Ene van deze vele trucks hebben we zelfs nog zien kantelen, gewoon in de bocht. Tja als je ziet hoe die geladen zijn, rekent daar een straffe bocht bij en lap he. Ik zat dan ook nog vooraan in de bus, want zo had dat lief oud vrouwtje in de busterminal dat voor ons geregeld aangezien wij als enige ook nog een flesje cola kregen onderweg. Haha, lieve toeristjes dat wij zijn. ¡En zo lieve mensjes hier in Mexico!    

 Aangekomen in Teuchitlan! Hier begon onze trip richting de oude tempels. Met de aanwijzingen van de buschauffeur en met de bordjes langs de weg  was het niet moeilijk te vinden. 2km ofzo, berg op, in de snoeiende hitte, het was eigenlijk geen afwisseling voor de verandering, jep geen afwisseling want bergop wandelen in de vlakke zon op een snikhete dag is zowat dagelijkse gewoonte. Maar toch, het zweet droop ervan af hoor! Onderweg enkele leuke plaatsjes tegen gekomen zoals dit riviertje: 

Dit Turquoise huisje dat me meteen aan Eline deed denken:  Zou dit geen ideale kleur zijn voor jou huisje thuis ... Hihihi...

Een gigantische boom voor wat schaduw, daar nog een riviertje bij en ja zo wil  ik er wel ene in mijne tuin! 

Dan heb je nog de vele diertjes die je tegen komt onderweg zoals deze goed verstopte slamandersoort:  of de minder goed verstopte pelikanen en arenden:  

Of... en dit is wel een freaky beest: een soort GIGANTISCH insect dat lawaai maakt voor 1000. Ik had het al vaak gehoord, je hoort het zowaar overal en altijd, maar je ziet de beesten eigenlijk niet of nooit. Maar ... ja je raad het al ik heb er een gezien! Jihaa, en ja het zijn giganten. Ik dacht ik neem er een foto van, toen dacht, ai hij is me te slim afgeweest, maar toch maar goed dat ik de foto niet heb gewist, want als je heel goed kijkt, in de gele cirkel op de foto, kan je dat gigantisch insect zien!  Het verhaal rond de roep van dit insect is dat hij de regen roept, op zoek naar het water dat moet komen. Laat het regenseizoen beginnen.

Eenmaal boven aangekomen:  zie hier het bewijs! Tja inderdaad ik zou er bij moeten hebben gestaan als echt bewijs, maar geloof mij nu maar het is een van mijn foto's.

 een plattegrondje zodat ook jij kan volgen waar we zijn, juist ja..

Dus nu even enkele van de beelden van ginds zoals het plattegrond, enkele omgevingsfoto, en eentje waar ik ook bij op sta, voor de liefhebbers (hoewel ik niet denk dat er zijn, buiten mijn lieftallige mamie en zus, die verplicht zijn door bloedband!)

           Dit is het voetbalveld van toen. 

Zoals je kan zien op de foto's is alles bruin en droog. Wat ik niet wist voordat we gingen uiteraard, maar een ideaal excuus om nog eens een bezoekje te brengen als de regen dit zo al magische landschap terug omtovert tot een wonderbaarlijk groen landschap.

                                De piramide, of Guachimontonis. Deze piramides, bestaande uit cirkels met bovenaan een vierkant altaar zijn de centrale punten voor ceremoniële gebeurtenissen uit de Teuchtitlan cultuur. De vorm is geïnterpreteerd als een eer aan de god van de wind en dateert van ongeveer 350 BC.

Daar ergens sta ik!  

Je kan geen bergen beklimmen zonder honger te krijgen, maar toch maar eerst naar het meer gaan kijken dat aan het lonken was toen we bovenop de berg stonden. Zo gezegd zo gedaan, meer ‘presa la vega’. Zoek er je een wegje (letterlijk, een wegje zoeken tussen twee tuinen door) en geniet van het uitzicht, en wacht meteen ook veel meer want hier lag direct ook een leuk restaurantje met een mooi uitzicht en lekkere vis!

Ik ga nog even twee kleine dingetjes meegeven die ik in de week daarop gedaan heb. Een kickboxing les, Jep! Nu ja, niet echt gevechtssport, het is ongeveer hetzelfde als bodycombat, wat ik al enkele jaren in België heb gedaan, mi Gusta Mucho! Maar dan op Mexicaans tempo. Steeds leuk om te doen, goed voor de gezondheid en tegen de stress.

 Het eerste weekend van juni was terug het teken om naar de ranch te gaan. De ranch waar de jonge mannen naar toe kunnen om af te kicken. Zo gezegd zo gedaan, en wat doen we als we ginds zijn en een conversatie niet gaat omwille van gebrekkig Spaans, jep mens-erger-je-niet spelen, ... Op Zijn Mexicaans, hihi, misschien moet ik dat overal standaard bij schrijven. Maar het principe is helemaal hetzelfde. Na enkele uurtjes spelen (want je moet er 9, jawel 9, in het huisje krijgen en niet ons gewoonlijke 4) nog eventjes eten, babbelen en slapen gaan.
De nacht was niet veel speciaal, maar ik heb wel een goede wake-up call gehad toen ik even een ochtend wandelingetje ging maken over het terrein.  Toch een mooie foto he. . Maar opeens stonden er twee giga kalkoenen achter mij. Jep Kalkoen tijd. Ik zoals ik geen angst heb van dieren dacht ik wandel gewoon rustig terug. Niets is minder waar... OPGEPAST NIET VOOR DE GEVOELIGE LEZER, VOLGENDE TEKST BEVAT EXPLICIETE OMSCHRIJVINGEN VAN EEN GEVAARLIJKE SITUATIE...

Ja dus, ik wil rustig terug wandelen maar die kalkoenen dachten daar anders over. Die begonnen naar mij te springen en probeerde in mijn benen te pikken. Tja maar die kende mij natuurlijk niet. Ik probeerde eerst met een stok die dieren van me weg te krijgen,  maar dat hielp niet...
Dus dan probeerde ik het anders, rustig achteruit lopen.. maar dat hielp niet..
Iets anders, ahja, blijven stilstaan .. Ja weet je wat die kalkoenen dan deden, eerst bleven ze staan, dan kakelden ze wat naar elkaar en dan attack met zen twee tegelijk ... stilstaan hielp dus niet... en het bewijs dat dieren echt met elkaar communiceren!
Daar gingen mijn truckjes die ik van mijn grootvader kon herinneren. Tijd voor andere maatregelen ...

Ahja en wie denkt waarom ik het niet op het lopen gezet heb, ik had dus slippers aan, als die nat zijn schuiven mijn voeten daar gewoon uit. Met natgras à natte slippers à onmogelijk om te lopen!

Volgende actie, hou in gedachte dat het ging om twee tegen een. Wel ja, telkens als er ene mij aanviel en probeerde in mijn benen te pikken, pakte ik er ene met zijn nek en zwierde ik hem zover ik kon terwijl ik diene andere ook moest afweren. Ja je zou denken dat je wel ver kan zwieren, maar zo wreed ben ik dan ook weer niet, ik wou hun ook geen pijn doen, Dus de laatste 40meter ofzo heb ik steeds opnieuw een kalkoen bij zijn nek gepakt en ietsjes van me afgegooid om dat dan enkele keren te herhalen ... toe gegeven echt succesvol was het niet, maar beter dan ze in mijn benen te laten pikken.
Hoe ben ik dan van ze afgeraakt ... op een gegeven moment was ik terug dicht bij het gebouw, uit hun territorium zeker, en gingen ze vanzelf terug weg. Ik zwetend en toch wel onder de modder, maar geen enkel schrammetje.

  Ok, 1-0 voor de kalkoenen ik weet het, maar ik wil GEEN re-match!

Dat was het voor het weekend, wat er die volgende dagen op het programma stond is voor een volgend reisverhaal.

But always imagine this: "I became insane with long intervals of horrible sanity." Edgar Allen Poe

Luv you all!