en we huppelen nog wat verder...

Ik denk dat ik geeindigd was bij... "wat wil je nog meer". Misschien nog wat lekker eten... ale ja, de dag was nog niet om na de communie, we hadden namelijk nog de cena bij "de familie".

Ja, zo noemt ons gastgezin waar ons huisje bij staat, en de cena is het laatavond eten. En met laat bedoel ik wel laat want tis hier altijd wel een uur of 9pm voordat we eten. Hoewel ik echt bomvol zat en mijn bord echt niet opkreeg, was het wel best lekker. Lupe kan echt wel goede saus maken, pikant en toch zeer eetbaar. Muy RICO!

De volgende twee dagen hebben we ook weer ditjes en datjes gedaan. Waaronder een gigantische markt gaan bezoeken waar ze leuke souveniertjes hebben, de tiangis in Tonala. Best gezellig als het niet te druk is en het heeft me ook al ideetjes gegeven voor welke souveniertjes ik misschien wel mee zou brengen.
De dag erna zijn we ook een keertje naar de naburige colonie Lopez gewandeld. Een klein halfuurtje langs de spoorlijnen lopen, een gevaarlijk kruispunt over en dan naar rechts. Opeens zie je geen straten meer uit afzonderlijke stenen met zand tussen maar krijg je een echte straat. Lopez is al iets beter gesteld dan Artesanos.

Maar je doet niets zonder dat iet zin heeft, zo zegt Yevguini toch: "zin zin alles heeft zin" en voor wie het niet kent: http://www.youtube.com/watch?v=NVtSsJgSUNI
"maar hoe minder zin het heeft ... hoe meer zin je eraan kan geven ... hoe meer zin het jou ook geeft ... hoegenaamd niets te beleven ... maar ik ben er toch maar mooi geweest"

Ik vind dat wel een mooie quote, tis niet omdat het niet in de reisgids staat, of je er eigenlijk niets kan beleven, dat je er zelf niets kan doen of zien of ... als je er maar zin aan kan geven. Doet me ook een beetje terug denken aan mijn bezoek aan Marij in stockholm waar we een bus genomen hadden naar een of ander onbekende plaats waar daarwerkelijk niets te doen was, waar we niemand zijn tegen gekomen, maar waar we een stukje land gevonden hadden dat we met een trapje konden betreden en een prachtige zonsondergang hebben gezien!

Bij deze de zin van Lopez, een gezellig pleintje met een lekkere Bionico.

 Dat is een bekertje vers fruit, een yochurt iets erover en dan kan je kiezen wat je erop doet, noten, soorten cornflakes, chodoladesnoepjes, en nog vele meer opties!
                                   

De volgende dag zijn we met ons allen naar de knutselactiviteiten gegaan. Met de voorbereidingen in de hand gingen we door heel het land, of toch naar Artesanos en Lomas. Dus enkele sfeerbeelden en de resultaten mogen niet ontbreken:

Deze hoorde niet echt bij het knutselen maar was echt zalig, met zen vijf in de kruiwagen, ANDALE!
 
De kleintje die altijd komen maar niet echt veel meedoen

 
De grotere die wel heel flink meedoen, als hun streek erwat vanaf is

 
De allergrootste kindjes die er rondlopen en die fier zijn op het resultaat van de kindjes van Lomas.

 
Het andere resultaat in Artesanos en daarbij de meeste kindjes die vlijtig gewerkt hebben. Dat hebben ze echt goed gedaan!

Direct daarna zijn we vertrokken richting Casa Nazareth en de Ranch. Een ander deel van ons project hier in GDL, maar eigenlijk meer een soort ontspanning is voor ons. Casa Nazareth en de ranch is mee opgericht door padre madrid en vangt aan drugsverslaafde jongeren en mannen op die willen afkicken en herintegreren. Onze functie is niet echt een functie, maar eerder eens een afwisselend gezicht te brengen en een babbeltje te doen. Dat laatste is nog wat moeilijk, maar de volgende keer hoop ik weer een beetje beter mee te babbelen.

Maar hoe geraak je daar? Door eerst verschillende bussen te nemen naar de plaats in de stad, daar een babbelke te doen en vandaaruit achterin een open pickup te springen om verder gebracht te worden. Niet de veiligste transport, maar wel zalig om te doen! Geniet maar mee zou ik zeggen!

Eerst nog een verplichting in La Laja (je spreekt de j uit als ch, dus la lacha, leuke naam voor nederlandssprekende mensen :-) ). De padre van daar zou namelijk de vrijwilligers ook kennen en daarom hebben de twee padres ons allemaal uitgenodigd om iets te gaan drinken in Zapotlanejo, eem dichtbijzijnd stadje. (Hoewel ik mij hierin kan vergissen, maar ik dacht dat we in dit stadje zaten, dus zo schrijf ik het dan ook op).

's Avonds laat nog naar de ranch waar we ons ongemakkelijk nestelde en wat probeerde te slapen.

De volgende dag was wel genieten, een mooie wandeling maken, een granaatappel recht van de boom opeten, prachtige vogels en andere diertjes, schattig pupje, lekker fruit eten, ...

 Dit kuikentje had ik met Marieke teruggevonden toen het er heel slecht aan toe was. Hij had meren gegeten zonder deze door te bijten, bijgevolg leven die meren nog als die in het lichaampje van het kuikentje zitten. Het is ook effectief zo erg als het klinkt, die meren zijn giftig en het kuikentje gaat langsaan dood. Maar zoals sommige mij wel of niet kennen, kan ik dat niet zomaar laten. Dus dat kuikentje naar die mannen gebracht, die eerst zeiden dat het toch zou sterven. Maar... even later was het precies al iets vinniger, proberen opstaan ed. Waarschijnlijk had ik het net uit een mierennestje gehaald en begon het te herstellen, na wat eten en drinken begon het kuikentje al terug wat rond te lopen. Het ziet er dus wel goed uit voor het kuikentje. Volgend bezoek hoop ik erachter te komen of hij het gehaald heeft.

 Al final van de ranch en terug richting Artesanos! Ook weer achterin de truck genietend van het zonnetje en de wind.

Als laatste noot van dit verhaal sluit ik af met een sfeerbeeld van de ondergaande zon in ons straatje hier in Artesanos:

Veel woorden ga ik er niet aan vuil maken en ik zeg gewoon: merci dat je dit gelezen hebt!

x